Ik kijk om me heen, terwijl ik meebeweeg met de muziek die door mijn koptelefoon klinkt. Het station is vol, het is immers spits. Ik probeer oogcontact te vinden met een meisje dat verder op staat. Haar gezicht intrigeert me. Ze staart naar haar telefoon. Volledig in haar eigen wereld staat ze daar. In mijn ooghoek zie ik de trein aankomen. Ik knik vriendelijk naar de machinist terwijl de trein langzaam tot stilstand komt. Ik stap in en zet mijn koptelefoon af. Ik hou van het geluid van de trein. Ik had een plekje gevonden en keek om me heen. Iedereen had z’n hoofd naar beneden gericht. Kijkend naar de schermpjes. Het intrigeert me dat zoveel mensen niet meer zien wat er om hen heen gebeurt. Ik moet zeggen dat ik zelf ook vaak genoeg naar een scherm kijk. Maar volgens mij is het goed om af en toe bewust te kiezen op te kijken.

Een tijd geleden had ik een project van school, wat plaatsvond in het Amsterdamse Bos. Een prachtige plek. Met zo’n 50 studenten werkten we aan een project rondom activisme. De eerste dag probeerde men nog op de telefoons te kijken maar er was letterlijk geen service. Dus er was geen internet, maar ook geen telefonie mogelijk. En eerlijk waar. Ik vond het heerlijk. Iedereen heeft het als zo enorm prettig ervaren. Zoveel vrijer en zoveel socialer. Verdrinken we ons niet gewoon in het internet? Iedere avond als ik terug kwam uit het bos, opende ik mijn telefoon, schrok ik en deed ik hem uit. Want het was zonde mijn dag te eindigen met informatie die er niet toe deed.

Een oude mevrouw kwam naast me zitten en ze keek verbaasd. Ik keek vragend terug en ze zei dat het mooi is eens iemand zonder scherm te zien. Ik glimlachte en ik luisterde naar haar verhalen. Het landschap voorbij razend. Is dit niet waar het om gaat?